Gizemli ormanların arasından geçiyoruz.. Dağlar, tepeler, ırmaklar.. Yol üstünde çobanlar, köylüler bize el sallıyor.. Fonda mistik bir müzik, önümde kahve koyabileceğim bir masa.. Gittikçe gidiyoruz.. Gideceğimiz yerden çok daha fazlasına gidiyoruz.. Tren rayların üzerinde akıyor, benimse içimden, yüreğimden birşeyler sızıyor.. Tüm üzüntüler göz yaşı gibi ama bu sefer yürekten süzülüyor.. Tren yolculuğu bir bebeğin anne karnında gelişimi gibi.. Tek bir hücre olarak biniyor, binlerce organize hücreden oluşmuş “insan” olarak iniyoruz. Yolda büyüyor, gelişiyor, pişiyoruz.. İndiğimizde artık kendi ayakları üzerinde durabilen…
